Donderdag 9 juli en een stukje van vrijdag 10-7

Zoals al eerder opgemerkt, is afscheid nemen niet echt mijn favoriete bezigheid. Maar ja, het moet nou eenmaal af en toe gebeuren. Zo ook vandaag.

We zijn de dag op ons gemak begonnen, Louis lijkt niet helemaal lekker in zijn vel te zitten vanwege de vaccinatie, dus hij wil vooral lekker bij zijn moeder liggen, af en toe een slokje en dan weer even slapen. Toch moeten we nog wat boodschappen doen, want ik moet nog noten, papaya en custardapple meenemen. En Jasmin moet nog wat supplementen halen bij de natuurwinkel, dus ondanks het gejammer van Louis achterin de auto, zo snel mogelijk de boodschappen gedaan. Oma is maar achterin gaan zitten, dan kon ik hem af en toe zijn speentje geven. Toen kwam het ritueel koffers inpakken. Jasmin kwam gezellig bij me op het bed zitten met Louis, en uiteindelijk besloten we om de kleine koffer te vullen met kwetsbare spullen, en die vervolgens in de grote te doen. Dat werd nog een zwaar geval, op de luchthaven bleek het hele spul 27,7 kg te wegen. Nog zwaarder dan op de heenweg! En in de zijvakken van m'n laptoptas m'n warme pantoffels gestopt, want ik had op de heenweg steenkoude voeten.

Uiteraard heeft oma de boel schoon achtergelaten, nog een luierwas, m'n bed verschoont, zodat dit klaar staat voor de volgende oma, en de badkamer/wc, gedaan. Nog even de stofzuiger erdoor, en Jasmin kan er voorlopig tegen. Helaas zat het weer niet mee, dus de rest van de was hebben we niet gedaan, want dat zou toch niet drogen.

Voor de lunch een Cesar salade gemaakt, was voor mij de eerste keer, maar met wat aanwijzingen van Jasmin lukte dat goed. Ik heb zelfs mayonaise gemaakt in de thermomix!

Tegen 17 uur zouden we vertrekken, en oma moest natuurlijk nog even knuffelen met Louis, voor hij in de auto zou gaan. We hadden afgesproken dat we alleen maar een drop-off zouden doen, want voor Louis was het een lastige tijd, en dan nog weer in en uit de auto en in en uit de kinderwagen. En het afscheid wordt er niet minder moeilijk mee. Het knuffeltje met Louis was even moeilijk, maar we hebben ons weer hersteld en zijn op reis gegaan. Het was druk op de weg, en we hebben nog even gezellig gebabbeld met elkaar. Koffer uit de auto, kus, tot volgend jaar en wegwezen allebei. Het inchecken ging goed, wachten op de luchthaven als je door de douane bent is altijd wat langdradig, maar heb maar wat rond gewandeld en wat tijdschriften en boeken bekeken. Toen het vliegtuig in, helaas een volle bak, dus niet veel ruimte. Koptelefoon op, nu Evert heeft uitgelegd hoe dat ding werkt, is dat perfect. En dan je tijd maar uitzitten 14 uur lang. Wel lekker met m'n toffeltjes aan, moest alleen kort voor de landing m'n sandalen opzoeken, die hadden de wandel genomen.

Merkte wel dat m'n voeten wat dik waren bij het weer aantrekken van de schoenen. Dus op Dubai maar flink wat rondjes gelopen, en even een uurtje met de benen omhoog op een luie stoel. En nu zit ik te wachten tot we kunnen boarden voor het laatste stuk naar Amsterdam.

Inmiddels in Krommenie, maak ik nog even het verslag af. In tegenstelling tot de eerste vlucht, verliep deze heel rustig, we hadden alleen een ruige landing. Op de eerste vlucht hadden we nogal last van het weer, we hebben sprongen gemaakt, waarbij het hart me in de keel zat. Nee, dat is niets voor mij!

Maar op Schiphol ging het allemaal van een leien dakje, en al snel had ik m'n koffer en stond daar mijn Martje te wachten met een bos rozen. Heerlijk om hem weer te zien. En thuis nog 2 vazen met rozen en een bloeiende plant!

Margreet, er waren nog meer lichtblauwe koffers, je kan het nauwelijks geloven, ik had nog bijna de verkeerde te pakken.

Uiteraard had de trein vertraging, ja, je bent weer in Holland hè. Mart heeft een lekker maaltje babi ananas gekookt, wat smaakt dat na 24 uur vliegtuig voer!

Vanavond op tijd naar bed, en dan hoop ik dat ik net als op de heenweg, met een sisser van de jetlag afkom.

En dan wennen aan het idee, dat aan de andere kant van de bol het leven ook gewoon doorgaat, maar dat wij dat niet meer van zo heel dichtbij mee maken.

Dat was het voor deze reis, tot een volgende keer zou ik zeggen. Bedankt dat jullie mee hebben geleeft en bedankt voor jullie leuke reacties.